Waarom iedereen verliest met de nieuwe federale regering
Sinds 3 februari heeft België een nieuwe federale regering onder leiding van Bart De Wever. Hij is samengesteld uit de N-VA, CD&V, Les Engagés, Vooruit en MR en telt maar vier vrouwelijke ministers tegen 11 mannelijke.
Om meteen met de deur in huis te vallen: met deze regering is er de komende vijf jaar weinig om naar uit te kijken. Tenzij je ultra rijk bent of baas van een groot bedrijf. Voor alle andere Belgen en talrijke buitenlanders zal het regeerakkoord negatief uitdraaien. De ongelijkheid zal enkel toenemen, zowel wat salarissen als pensioenen en sociale rechten betreft.
Internationale samenwerking: wie wordt er beter van?
De regering voorziet een sanering van 1,2 miljard euro in de internationale samenwerking, ook wel “ontwikkelingssamenwerking” genoemd. Die neokoloniale benaming legt meteen de vinger op de wonde. Want volgens de nieuwe regering is het onnodig om “ons” geld te besteden aan “buitenlandse hulp”. Terwijl internationale solidariteit geen “goed gebaar” is tegenover landen “die ontwikkeld zouden moeten worden”. Nee, internationale solidariteit is een fundamentele investering in wereldwijde stabiliteit en veiligheid en een historische verantwoordelijkheid voor de door ons aangerichte schade. Internationale samenwerking is ook een krachtig middel om crises en gedwongen ontheemding te voorkomen, meer klimaat- en economische rechtvaardigheid te waarborgen en de wereldwijde gezondheid te veilig te stellen.
Terwijl internationale solidariteit geen “goed gebaar” is tegenover landen “die ontwikkeld zouden moeten worden”.Nee, internationale solidariteit is een fundamentele investering in wereldwijde stabiliteit en veiligheid en een historische verantwoordelijk
De dramatische crises die momenteel Palestina, de Democratische Republiek Congo en Sudan teisteren, zijn geen geïsoleerde gebeurtenissen. Zowel hun oorzaak als effecten zijn systemisch. Ze treffen miljoenen mensen en versterken de ongelijkheid en het geweld tegen vrouwen. Snijden in het budget gaat dus ten koste van mensenlevens. Op zich volstaat dit al ruimschoots om tegen de sanering te zijn. Maar deze crises hebben ook voor ons gevolgen. In onze geglobaliseerde wereld hangt ons land sterk af van de wereldwijde politieke en economische situatie. Door onze bijdrage aan de internationale samenwerking te verminderen, kiezen we voor meer onzekerheid en chaos in de wereld en schieten we dus in eigen voet.
In plaats van de internationale afspraak te respecteren om 0,7% van ons BIP te besteden aan internationale samenwerking, schuift de regering de hete aardappel door naar de privésector. Terwijl we net een structurele aanpak nodig hebben in plaats van geïsoleerde projecten ten gunste van privébelangen. Tenslotte merken we op dat - gezien de samenvoeging van de bevoegdheden voor ontwikkelingssamenwerking en buitenlandse zaken - alles erop wijst dat de internationale samenwerking afglijdt van haar primaire doelstellingen ten voordele van de Belgische economische, migratie- en geopolitieke belangen.
Door onze bijdrage aan de internationale samenwerking te verminderen, kiezen we voor meer onzekerheid en chaos in de wereld en schieten we dus in eigen voet.
Klimaat: een gapende wonde
De ambitie van onze regering op het vlak van klimaatbeleid is zo laag dat we al blij mogen zijn dat we ons niet uit het Klimaatakkoord van Parijs trekken. Het regeerakkoord sluit vormelijk wel aan bij de internationale afspraken, maar we maken ons zorgen om het totale gebrek aan een nationaal plan om onze CO2-uitstoot binnen een realistisch tijdschema te verminderen.
Erger nog: alles wijst erop dat onze overheid haar verantwoordelijkheid voor de klimaatcrisis wil afschuiven op andere landen. Even herhalen dat ons land wereldwijd op de 9de plaats staat wat betreft de CO2-uitstoot per hoofd van de bevolking. Omgekeerd worden de landen die het minst verantwoordelijk zijn voor de klimaatcrisis, voornamelijk in het mondiale Zuiden, daar het hardst door getroffen. Als historische vervuiler hebben wij dus een schuld aan deze landen te betalen voor de veroorzaakte schade. Toch staat er in het regeerakkoord nergens vermeld hoe wij, zoals vastgelegd tijdens de COP29, tegen 2035 de wereldwijde jaarlijkse doelstelling van 1,3 biljoen dollar per jaar voor klimaatfinanciering zullen behalen. Hoewel de regering van plan is om de mogelijke afschaffing van subsidies voor fossiele brandstoffen (15 miljard in 2022) te onderzoeken, lijkt het ambitieniveau laag en ontbreken er details en concrete beslissingen.
Bovendien zit het klimaatvraagstuk vast in een kapitalistische en oligarchische logica, waarbij economische belangen belangrijker zijn dan onze fundamentele rechten en die van de planeet. Het klimaatbeleid van onze regering zal de ongelijkheid op basis van gender, ras en klasse verder vergroten. Het zal de macht van rijke vervuilers, voornamelijk blanke mannen uit het globale Noorden, alleen maar versterken ten nadele van de armste mensen en landen, die het minst verantwoordelijk zijn voor de huidige crisis.
Het klimaatbeleid van onze regering zal de ongelijkheid op basis van gender, ras en klasse verder vergroten.
Belastingen: de allerarmsten blijven de zwaarste lasten dragen
De regering moet een begrotingstekort van 23 miljard euro opvullen. In plaats van de belastingdruk te verhogen, wil ze dat doen door te bezuinigen op voornamelijk de arbeidsmarkt en de pensioenen.
Arizona gaat daarvoor tegelijk de arbeidskost verlagen en de inkomenskloof vergroten tussen wie wel en niet werkt, zelfs tijdelijk of gedeeltelijk. In plaats van de lonen van werknemers daadwerkelijk te verhogen of meer inspanningen te eisen van de allerrijksten, wil de regering dat bereiken door het de uitkeringsgerechtigden nog moeilijker te maken en zeer strenge bezuinigingsmaatregelen door te voeren op de arbeidsmarkt, de pensioenen en de gezondheidszorg.
Zo wordt er 8,7 miljard euro bespaard door de welvaartsenveloppe af te schaffen, de uitgaven voor gezondheidszorg te verlagen en de toegang tot vervroegde uittredings- en werkloosheidsuitkeringen drastisch te beperken. Deze maatregelen treffen vrouwen veel zwaarder dan mannen. Tegelijkertijd is de gevraagde bijdrage van de allerrijksten niet hoger dan 1,2 miljard euro. Zodat de bijdrage van de meest kwetsbaren en de middenklasse minstens zeven keer groter zal zijn dan die van de rijkste Belgen. Bovendien is de verhoging van de belastingvrijstelling universeel, waardoor de belastingvoordelen op het verdiende inkomen voor iedereen gelden, dus ook voor werknemers met de hoogste inkomens. Met andere woorden: het zijn niet de breedste schouders die de zwaarste belastinglasten dragen, in tegendeel.
Ja, de regering heeft een vermogenswinstbelasting ingevoerd en dat is een belangrijke stap naar meer fiscale rechtvaardigheid in België. Maar deze maatregel zorgt niet voor een overdracht van kapitaalinkomen naar arbeidsinkomen. De invoering van een belasting op de meerwaarde bij de verkoop van aandelen (omgedoopt tot ‘solidariteitsbijdrage’) is een stap voorwaarts, want België was een van de laatste vijf EU-landen om die belasting in te voeren. Toch blijft het tarief van 10% zeer bescheiden vergeleken met andere EU-lidstaten. De maatregel bevat bovendien talrijke uitzonderingen die de reikwijdte van de belasting sterk beperken. Tenslotte rept het regeerakkoord met geen woord over een concreet plan om fraude en belastingontduiking te bestrijden, noch over het VN-belastingverdrag en al helemaal niet over een internationale vermogensbelasting. Terwijl deze initiatieven voor een echte fiscale gelijkheid kunnen zorgen.
Besluit? De regering heeft een ongelijk belastingstelsel ingevoerd waarbij mensen die hun inkomsten uit kapitaal halen of aanzienlijke activa bezitten, nog steeds minder belast worden dan werknemers.