Hoe landbouwgemeenschappen in Pakistan omgaan met extreem klimaat

Sinds vijf jaar organiseren we samen met onze partners in Pakistan het project “Building Resilient Communities”. Het richt zich tot de landbouwgemeenschappen in het district Badin, in het zuidwesten van het land en heeft tot doel de landbouwers en landbouwsters beter voor te bereiden op de gevolgen van de klimaatverandering.

Het programma omvat projecten rond ondernemerschap, het aanleren van nieuwe landbouwtechnieken en de aanleg van efficiëntere irrigatiesystemen. Maar het bevat ook vernieuwende aspecten zoals de uitrol van de app BaKhabar Kissan die landbouwgemeenschappen via hun smartphone helpt om zich beter voor te bereiden.

Altijd goede raad op zak

Als kleinschalige boer is Vishnu zoals zoveel anderen in Pakistan geen eigenaar van het land dat hij bewerkt. “Ik krijg maar een vierde van wat de grond opbrengt”, legt hij uit. “Bovendien moet ik het zaaigoed, de meststoffen en de pesticiden zelf op krediet aankopen. Door de slechte afwatering is de grond verzilt geraakt, en dat heeft tot grote verliezen geleid.”

Samen met een paar vrienden trok Vishnu naar Badin om een opleiding te volgen over het gebruik van de Bakhabar Kissan app, georganiseerd door Health and Nutrition Development Society (HANDS) en Laar Humanitarian and Development Programme (LHDP), twee Pakistaanse ngo’s waar wij mee samenwerken.

Die app geeft hen weersvoorspellingen, tips voor goede landbouw- en veeteeltpraktijken en alle laatste nieuwtjes met betrekking tot de landbouw en de regelgeving. In het ‘forum’ van de app kunnen de gebruikers tips en trucs met elkaar uitwisselen. Wij hielpen bij de vertaling van alle toepassingen naar het Sindhi, de lokale taal in Badin.

Besparen dankzij betrouwbare informatie

BaKhabar Kissan geeft ook een voortdurende update van de prijs van landbouwbenodigdheden en de marktprijzen. Zo kunnen de  landbouwers en landbouwsters hun oogsten tegen de beste prijzen verkopen.

“De eigenaar van de grond die ik samen met een aantal andere landbouwers bewerk, verkocht me de meststof voor 3.000 roepies per zak (ongeveer 15 €)”, weet Vishnu. “Dankzij de app heb ik ontdekt dat een zak maar 1.200 roepies kost. Ik heb hem daarmee geconfronteerd en hij kon niet anders dan de prijs aan te passen. Hij kan ons niet langer uitbuiten.”

“Na de opleiding ben ik naar mijn dorp teruggekeerd en heb ik de app aan de andere landbouwers getoond. Veel mensen hadden de middelen niet om hun kinderen naar school te sturen. Maar dankzij de app kunnen we geld besparen en nu kan ik mijn dochtertjes eindelijk naar school sturen. Ik ben heel blij en trots dat ze nu onderwijs krijgen. Op die manier kunnen we ons opwerken.”

Een eigen zaak als alternatief voor de landbouw

Het gebruik van tools zoals BaKhabar Kissan en de invoering van landbouwtechnieken die zijn aangepast aan de nieuwe klimatologische omstandigheden, verbeteren ontegensprekelijk de levensomstandigheden van de landbouwgemeenschappen. Maar ook het  feit dat ze van de oogst afhankelijk zijn als enige bron van inkomen, moet we zo snel mogelijk doorbreken. Daarom organiseren HANDS en LHDP in Badin opleidingen die 70 vrouwen en mensen met een handicap in staat stelden om een eigen zaak te beginnen: een kruidenierswinkel, een zeepmakerij, een kleermakerszaak, een bandenreparatieshop, enz. Zo kon Ghulam Fatima haar eigen kraam openen waar ze suikerrietsap verkoopt.

“In 2019 werden we zwaar getroffen door de grote overstromingen”, vertelt Fatima. “Zowat onze hele oogst is toen verloren gegaan. Alleen het lapje grond waarop we suikerriet telen, is overgebleven. We hadden geen spaargeld en we waren onze bron van inkomen kwijt. Toen hoorde ik over de opleiding en heb ik me ingeschreven. Ik leerde er hoe een kleine zaak op te starten en van Oxfam kreeg ik het toestel waarmee ik het sap uit het suikerriet pers. Dankzij het geld dat ik met mijn kraam verdien, kan ik meer voedsel kopen en mijn kinderen naar school laten gaan.”

Maar hoe positief deze oplossingen ook zijn, ze mogen niet verhullen dat deze mensen pas een echte toekomst krijgen als we het probleem bij de kern aanpakken. De klimaatcrisis doet de ongelijkheid toenemen, vergroot de hongersnood en drijft miljoenen mensen op de vlucht. Als landen en grote ondernemingen zich daar niet bewust van worden en hun verantwoordelijkheid niet opnemen, zal de toestand er alleen maar slechter op worden. De strijd voor een grotere klimaatrechtvaardigheid is een strijd voor de toekomst.